Ένας μαύρος ποταμός θυμάται την ζωή που έκρυβε μέσα του.

Κατέβηκα απ το αυτοκίνητο και έψαξα με τα μάτια το Γύθειο..
Αγναντεύοντας το απέραντο ανοιχτό γαλάζιο του ουρανού να ενώνεται με εκείνο το βεραμάν του Λακωνικού κόλπου. 
Ξεφύσησα και σκέφτηκα, ποιον κοροϊδεύεις?
Τελικά μόνο το Γύθειο δεν έψαξα σε εκείνη την ματιά.
Κούνησα το κεφάλι σε μια ένδειξη απογοήτευσης για αυτό που έβλεπα.
Βρισκόμουν στο τέρμα, στις εκβολές του ποταμού Ευρώτα. 
Του ποταμού Ευρώτα που δίνει ζωή,δροσιά ''αναπνοή'' και πρασινίζει τα πάντα στο πέρασμά του..
Η έστω, αυτό μονάχα θα έπρεπε να κάνει.. Αλλά.
Πάντα θα υπάρχει και ένα αλλά.
Μαύρος..   Ο Ευρώτας ο μαύρος ποταμός.
Και να σκεφτείς ότι πρόλαβα τα χρόνια που περνώντας πίναμε από το παγωμένο, κρύσταλλο νερό του..
Σε τόσο λίγα χρόνια άλλαξαν τόσα πολλά.
Και ο Ευρώτας έγινε ένα μολυσμένο τοπίο..
Τι κρίμα..
Έχω την αίσθηση του τώρα και μπορώ να καταλάβω πόσο γρήγορα όλα γύρω μας αλλάζουν, προς το χειρότερο.
Μάλλον λάθος δεν αλλάζουν,εμείς τα αλλάζουμε..
Και αφού δεν άντεχα άλλο να βλέπω αυτό το θέαμα,''έδειξα'' πλάτη στον Ευρώτα και κοιτάζοντας ανατολικά θέλησα να θαυμάσω την Κουρκούλα και την Κυανή Ακτή. 
Μπόρεσα και είδα λίγο την κορυφή της καθώς τα σύννεφα περνώντας άφηναν για λίγο την σκιά τους πάνω της.
Έμεινα για λίγο εκεί, πλάι στον Φάρο του Άρη,κοιτάζοντας τα πλοία που είχαν ''φωλιάσει'' ως που να φύγει μακριά ο άνεμος που τα πολιορκούσε.
Νίκος Ταμβακολόγος