Έλος Λακωνίας (Δεκέμβρης 2008)

Ήταν οι τελευταίες μέρες του 2008.''Τράβηξα'' κάποιες φωτογραφίες από κινητό τηλέφωνο αλλά και λίγα πλάνα από το ίδιο τηλέφωνο και είπα να φτιάξω ένα εικονο-βίντεο για το Έλος Λακωνίας, το χωριό μου. Το χωριό όπου μεγάλωσα, έζησα... και ζω μέχρι και σήμερα..
Δεν ήταν κάτι ''σημαντικό'' για όλους εμάς όπου ζούμε εδώ... Αυτές ήταν κάποιες συνηθισμένες εικόνες από την καθημερινότητά μας. Κάποιες γειτονιές, το σχολείο, η εκκλησία, το γήπεδο του χωριού και του Ευρώτα. Η παραλία μας(δεν μας ανήκει,αλλά την νιώθουμε δική μας), ο ποταμός Ευρώτας που κυλά πλάι μας(κ άμα ''τα πάρει'' περνά και από πάνω μας). Και φυσικά παντού πορτοκαλιές!!!
 Όλα αυτά σε λίγα λεπτά και η αλήθεια να λέγεται με χάλια ανάλυση εικόνας,μιας και όπως είπα η λήψη έγινε από ένα κινητό από τα πρώτα που βγήκαν με κάμερα.
 Το ανέβασα στο Youtube και στο ιστολογιό μου(blog) και όταν αργότερα σιγά σιγά το ίντερνετ άρχισε να μπαίνει στην ζωή των μεγαλύτερης ηλικίας συνανθρώπων μας, είδα πόσο σημαντικό ήταν για κάποιους άλλους συχωριανούς μας που έχουν ξενιτευτεί ανά τον κόσμο και που οι περισσότεροι δεν έχουν έρθει ποτέ ξανά στο αγαπημένο τους χωριό η περιοχή.. 
Εμαιλ από την Ελλάδα την Αυστραλία,τον Καναδά, την Αμερική, αλλά και από την Ευρώπη. Κάποιοι από αυτούς μου έγραψαν μια μικρή ιστορία τους από τα παιδικά τους χρόνια, το πως έφυγαν και τι θυμούνται..Και κάθε βράδυ ανταλλάσσαμε εμαιλ.. Χαιρόμουν(και χαίρομαι) τόσο πολύ να τους διαβάζω, υπήρχαν φορές που καθόμουν μέχρι αργά και κοιτούσα το γραπτό τους αποσβωλομένος από τον τρόπο που έγραφαν,ένα γραπτό που θα ζήλευε και ο καλύτερος συγγραφέας.Ήταν οι μνήμες τόσο έντονα νοσταλγικές..
Κάποιοι με παρακάλεσαν να τραβήξω φωτογραφία το πατρικό τους σπίτι η το χάλασμα που απέμεινε από αυτό..
Κάποιοι άλλοι τα σχολεία τους(σε διπλανά χωριά) και κάποιοι άλλοι την τελευταία κατοικία των γονιών τους,
ναι ... κι όμως αυτό ήταν πολύ σημαντικό για αυτούς. 
Κάποιοι από αυτούς πλέον δεν υπάρχουν,έφυγαν... 
Και μου άφησαν την μικρή παιδική ιστορία τους για να τους θυμάμαι..